ΙΣΤΟΡΙΑ ΞΥΛΟΓΛΥΠΤΙΚΗΣ

Η ιστορία της ξυλογλυπτικής ξεκινάει με την ανακάλυψη των πρώτων λίθινων εργαλείων και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Το πρώτο λαξευμένο ξύλο αποτελεί ένα πρωτόγονο εργαλείο αλλά και την αρχή της ξυλογλυπτικής τέχνης.
Δυστυχώς ευρήματα από την παλαιολιθική εποχή από όσα γνωρίζω δεν υπάρχουν, ή εαν υπάρχουν είναι ελάχιστα διότι το ξύλο είναι υλικό ευάλωτο σε πολλούς παράγοντες και το πιο σημαντικό είναι ότι το ξύλο είναι ένας ζωντανός οργανισμός ο οποίος αποσυντίθεται και αυτό δυσκολεύει πολύ την συντήρηση του.

Μπορούμε να θεωρήσουμε ξυλόγλυπτα τα πρώτα ξύλινα εργαλεία και αργότερα τα ξόανα.
Τα πρώτα γλυπτά ήταν ξύλινα με την ανακάλυψη όμως της φωτιάς ο άνθρωπος αξιοποιεί τον πηλό και έχουμε τα  πήλινα αγαλματίδια και με την ανακάλυψη των μετάλλων ο άνθρωπος δημιουργώντας εργαλεία από μέταλλο αρχίζει να αξιοποιεί το λίθο στην γλυπτική. Ο λίθος υλικό μεγαλύτερης αντοχής αντικαθιστά το ξύλο και τον πηλό  στα γλυπτά, βέβαια η χρήση του ξύλου δεν σταμάτησε αλλά μειώθηκε σε μεγάλο βαθμό.

Ελληνες, Κινέζοι, Αιγύπτιοι, Ιάπωνες ήταν από τους πρώτους λαούς που ασχολήθηκαν με την ξυλογλυπτική καθώς και στην Αμερική και Αφρική, σήμερα η ξυλογλυπτική συναντάται σε πολλούς λαούς με διαφορετικές τεχνοτροπίες σε κάθε λαό αλλά και σε κάθε περιοχή


Η ξυλογλυπτική στην Ελλάδα



Στα πρώιμα αρχαϊκά χρόνια το ξύλο χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία αγαλμάτων. Ο Παυσανίας αναφέρεται σε αυτά μέσα στα κείμενα του και συγκεκριμένα αναφέρετε στα ξόανα.
Μια άλλη κατηγορία αγαλμάτων κατασκευασμένων από ξύλο ήταν τα ακρολιθικά.
Τον 7ο π.Χ. αρχίζει στην Ελλάδα η χρήση του μαρμάρου στα γλυπτά.Η ξυλογλυπτική πια εφαρμόζεται μόνο στην διακόσμηση των επίπλων παίρνοντας επιρροές από τους αρχαίους Αιγυπτίους. 
Η ξυλογλυπτική θα γνωρίσει μεγάλη άνθησει πολύ αργότερα την εποχή του Βυζαντίου. 


Η ξυλογλυπτική στην Ευρώπη


Η ξυλογλυπτική στην Ευρώπη επηρεάστηκε από τους ρυθμούς του μπαρόκ και του ροκοκό 




Μπαρόκ


Ο όρος "Μπαρόκ" προέρχεται πιθανόν από την ισπανική λέξη "barroco", που σημαίνει "ακανόνιστο μαργαριτάρι". Αναφέρεται στην καλλιτεχνική και την πνευματική δημιουργία (λογοτεχνία, μουσική, εικαστικές τέχνες) η οποία εμφανίζεται την περίοδο μετά την Αναγέννηση και έως την εποχή του Διαφωτισμού, δηλαδή από το 1600 έως το 1717 περίπου. Ο όρος "Μπαρόκ" αποδόθηκε, αρχικά, με αρνητική σημασία στα έργα του 17ου αιώνα στα οποία ο καλλιτέχνης δεν τηρούσε τους κανόνες των αναλογιών, αλλά αντίθετα ακολουθούσε μια εκφραστική ελευθερία. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε για να προσδιορίσει την τέχνη της συγκεκριμένης αυτής εποχής με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της.
Κατά την περίοδο την οποία εξετάζουμε ο καθολικός κόσμος της Δύσης χωρίστηκε στα δύο: Μεταρρύθμιση και Αντιμεταρρύθμιση είναι οι δύο όροι που χρησιμοποιούνται για να ορίσουν την επανάσταση των διαμαρτυρομένων κατά της Καθολικής Εκκλησίας και την αντίδραση των καθολικών αντίστοιχα.
Κατά το 17ο αιώνα η παπική Ρώμη ήταν η κοιτίδα του Μπαρόκ, το οποίο στη συνέχεια εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη μέχρι και τη Λατινική Αμερική με τη βοήθεια διάφορων θρησκευτικών ταγμάτων, και κυρίως του τάγματος των Ιησουιτών.

Η γλυπτική του Μπαρόκ, στο σύνολό της, παρήγαγε έργα υψηλής τεχνικής ποιότητας, αλλά υπάκουε κυρίως στις σκηνογραφικές απαιτήσεις της αρχιτεκτονικής. Κάθε έργο επιδίωκε να προκαλέσει την έκπληξη και το θαυμασμό του θεατή. Μεγάλη σημασία αποκτά η θέαση του αντικειμένου και η ένταξή του στο χώρο, και συνεπώς το φως έχει τη μεγαλύτερη βαρύτητα στη συνολική οργάνωση του έργου. (απόσπασμα από το βιβλίο Γ Λυκείου Ιστορία της Τέχνης)  


Ροκοκό 

Τα πρώτα χρόνια του 18ου αιώνα εμφανίζεται, με κέντρο τη Γαλλία (από όπου εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη), το Ροκοκό. Η τεχνοτροπία αυτή χαρακτηρίζεται από τα ελαφρά παιχνιδίσματα των μορφών, κυρίως στους εσωτερικούς χώρους και στα στοιχεία του διάκοσμου. Από το μεγαλειώδη τρόπο του Μπαρόκ θα περάσουμε στη γλυκιά απόλαυση της ζωής. Αντί να πείθει και να εντυπωσιάζει, η τέχνη θέλει τώρα να ευχαριστεί.(απόσπασμα από το βιβλίο Γ Λυκείου Ιστορία της Τέχνης)